APELACIONI SUD - Pregled sudske prakse Apelacionog suda u Beogradu

22.09.2011.

Gž 983/10

REPUBLIKA SRBIJA
APELACIONI SUD U BEOGRADU
Gž 983/10
22.09.2011. godine
B E O G R A D

U IME NARODA

APELACIONI SUD U BEOGRADU u veću sastavljenom od sudija Slađane Nakić-Momirović, predsednika veća, Marine Jakić i Nevenke Romčević, članova veća, u parnici tužilaca AA, BB i VV, svih iz Beograda – AA1, koje zastupa AB, advokat iz Beograda, protiv tuženih GG iz Beograda – AA1, koju zastupa BA, advokat iz Beograda i stambene zgrade aa, koju zastupa predsednik saveta aaA, radi utvrđenja ništavosti ugovora, odlučujući o žalbi tužene GG izjavljenoj protiv presude Drugog opštinskog suda u Beogradu P 5193/07 od 28.05.2008. godine, u sednici veća održanoj dana 22.09.2011. godine doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana žalba tužene GG iz Beograda i POTVRĐUJE presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu P 5193/07 od 28.05.2008. godine.

ODBIJA SE zahtev tužilaca za naknadu troškova drugostepenog postupka.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P 5193/07 od 28.05.2008. godine utvrđeno je da odluka skupštine stambene zgrade aa u AA1 od 22.09.1999. godine i ugovor o međusobnim odnosima zgrade i investitora, zaključen između stambene zgrade aa i GG, aa, overen dana 08.11.2000. godine pred Drugim opštinskim sudom u Beogradu Ov 10239/99 ne proizvodi pravno dejstvo što su tuženi dužni da priznaju i trpe. Istom presudom obavezane su tužena GG i stambena zgrada aa da tužioce uvedu u posed zajedničke prostorije zgrade u aa i to vešernice u potkrovlju zgrade i zajedničke ravne krovne terase na zgradi i obavezani su tuženi da tužiocima solidarno naknade troškove parničnog postupka u iznosu od 250.000,00 dinara.

Protiv navedene presude blagovremeno je izjavila žalbu tužena GG zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka, zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava.

Tužioci su podneli odgovor na žalbu.

Apelacioni sud u Beogradu je ispitao pobijanu presudu u smislu čl. 372 ZPP-a i nalazi da je žalba neosnovana.

U sprovedenom postupku nema bitnih povreda odredaba parničnog postupka iz čl. 361 st. 2 tač. 1, 2, 5, 7 i 9 ZPP-a na koje drugostepeni sud pazi po službenoj dužnosti. Nema ni bitne povrede odredaba parničnog postupka iz čl. 361 st. 2 tačka 12 istog zakona na koju se žalbom neosnovano ukazuje. Pobijana odluka je jasna, potpuna i neprotivurečna. Sadrži razloge o svim odlučnim činjenicama.

Pravilnom ocenom izvedenih dokaza prvostepeni sud je utvrdio da je između tužene stambene zgrade aa i tužene GG, kao investitora zaključen i pred sudom overen ugovor o međusobnim odnosima zgrade i investitora 08.11.2000. godine, kojim je tuženoj GG ustupljena zajednička prostorija zgrade: vešarnica sa terasom u potkrovlju radi pretvaranja u stambeni prostor. Ugovorom je obavezan investitor da svojim sredstvima uvede interfon u sve stanove zgrade i izvrši malanje stubišta stambene zgrade. Tužioci su vlasnici stanova u zgradi i to tužilja AA stana br. 8, tužilja BB stana br. 14 i tužilac VV stana br. 17. Saglasnost za ustupanje zajedničke prostorije zgrade radi pretvaranja u stambeni prostor pismeno je 22.09.1999. godine dalo dvanaest vlasnika stanova. Odlukom skupštine zgrade sa istim datumom, koju je potpisao DD tuženoj GG je dato pravo na pretvaranje zajedničke prostorije u stambeni prostor. Nakon iseljenja i prestanka obavljanja dužnosti predsednika kućnog saveta SS poslove koji su se odnosili na zgradu je obavljala SS1, koja je napravila pečat zgrade, sazivala sastanke i na jednom od njih je i doneta odluka o dodeli sporne zajedničke prostorije tuženoj GG radi adaptacije u stambeni prostor.

Nalazeći da u zgradi nije bila konstituisana skupština, niti izvršen izbor predsednika skupštine zgrade, da skupština stanara zgrade br. 14 u AA1 nije evidentirana kod Gradske opštine Čukarica, prvostepeni sud je utvrdio ništavost odluke i ugovora o međusobnim odnosima zgrade i investitora primenom čl. 12, 15, 17 i 21 Zakona o održavanju stambenih zgrada.

Odlukom Ustavnog suda br. 95/2006 od 17.03.2011. godine utvrđeno je da odredbe čl. 18 st. 1 u delu koji glasi „saglasnošću vlasnika i drugih posebnih delova zgrade kojima pripada više od polovine ukupne površine stanova i drugih posebnih delova zgrade“, čl. 21 st. 3 čl. 22 st. 2 Zakona o održavanju stambenih zgrada („Službeni glasnik RS“ br. 44/95, 46/98 i 1/01) nisu u saglasnosti sa Ustavom i potvrđenim međunarodnim ugovorima. Na osnovu čl. 168 st. 3 Ustava konstatovano je da navedene odredbe Zakona o održavanju stambenih zgrada prestaju da važe danom objavljivanja odluke Ustavnog suda u „Službenom glasniku Republike Srbije“. Citirana odluka Ustavnog suda je objavljena u „Službenom glasniku Republike Srbije“ br. 27 od 20.04.2011. godine.

Odredbama čl. 60 st. 1 Zakona o Ustavnom sudu („Službeni glasnik RS“ br. 109/07) je propisano da se zakoni i drugi opšti akti za koje je odlukom Ustavnog suda utvrđeno da nisu u saglasnosti s Ustavom, opšteprihvaćenim pravilima međunarodnog prava, potvrđenim međunarodnim ugovorima ili zakonom ne mogu primenjivati na odnose koji su nastali pre dana objavljivanja odluke Ustavnog suda ako do tog dana nisu pravnosnažno rešeni.

U ovom slučaju između tuženih je zaključen ugovor o međusobnim odnosima zgrade i investitora na osnovu saglasnosti vlasnika stanova, kojima pripada više od polovine stanova i drugih posebnih delova zgrade. Pravo na zaključenje takvog ugovora, koji nisu odobrili svi etažni vlasnici, već većina površinskih vlasnika bila je zasnovana na specijalnom propisu i to čl. 21 stav 3 Zakona o održavanju stambenih zgrada koji je u međuvremenu oglašen neustavnim. Prema citiranim odredbama Zakona o Ustavnom sudu u drugostepenom postupku se neustavne odredbe Zakona ne mogu primenjivati usled čega se sporni pravni odnos stranaka ima rešiti primenom Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa kao, opštim propisom.

Odredbama čl. 19 st. 2 Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa je regulisano da na zajedničkim delovima zgrade i uređajima u zgradi vlasnici posebnih delova zgrade imaju pravo zajednički nedeljive svojine. Članom 18 st. 2 istog zakona je propisano da je zajednička svojina svojina više lica na nepodeljenoj stvari kada su njihovi udeli odredivi ali nisu unapred određeni. Kako zajednička svojina podrazumeva da je svaki zajedničar vlasnik cele stvari i da mu je pravo svojine ograničeno svojinom ostalih zajedničara, zajedničar ne može samostalno raspolagati ili opteretiti ni jedan deo zajedničke stvari bez saglasnosti ostalih zajedničara. Stoga je sporni ugovor, koji je zaključen na osnovu saglasnosti dvanaest od ukupno dvadeset etažnih vlasnika tužene zgrade zaključen protivno čl. 18 i 19 Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa i suprotno navodima žalbe ništav u smislu čl. 103 Zakona o obligacionim odnosima. Naime, isključenjem neustavnih odredbi Zakona o održavanju stambenih zgrada iz pravnog poretka izostale su zakonske mogućnosti za pretvaranje zajedničkih prostorija zgrade u stambeni prostor saglasnošću površinski većinskih vlasnika stanova zgrade. Sa iznetih razloga nije od značaja i drugostepeni sud nije ocenjivao da li je u konkretnom slučaju skupština zgrade bila faktički konstituisana i da li su bili ispunjeni zakonski uslovi iz čl. 21 Zakona o održavanju stambenih zgrada za njegovo zaključenje.

Tuženi su jedinstveni suparničari, usled čega je pobijana odluka potvrđena u celini primenom čl. 204 ZPP-a.

Sud je odbio zahtev tužilaca za naknadu troškova drugostepenog postupka primenom čl. 150 st. 1 ZPP-a, jer sastav odgovora na žalbu nije nužni trošak vođenja ove parnice.

Sa iznetih razloga odlučeno je kao u izreci presude na osnovu odredbi čl. 375 ZPP-a.

PREDSEDNIK VEĆA-SUDIJA
Slađana Nakić-Momirović s.r.

Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Svetlana Antić