APELACIONI SUD - Pregled sudske prakse Apelacionog suda u Beogradu

23.01.2013.

Gž 7263/11

REPUBLIKA SRBIJA
APELACIONI SUD U BEOGRADU
Gž 7263/11
Dana 23.01.2013. godine
B E O G R A D

U IME NARODA

APELACIONI SUD U BEOGRADU, u veću sastavljenom od sudija Dobrile Strajina, predsednika veća, Sanje Lekić i Radmile Đurić, članova veća, u parnici tužilja AA i AA1, čiji je punomoćnik AB, advokat, protiv tuženih Udruženja osiguravača Srbije – Garantni fond, iz Beograda, Bulevar Despota Stefana br. 68b, mezanin 2, BB, Kompanije osiguranja „Dunav“ D.O.O., iz Beograda, Ul. Makedonska br. 4 i BB1, radi naknade štete, odlučujući o žalbi drugotuženog BB izjavljenoj protiv presude Prvog osnovnog suda u Beogradu 6 P.br. 47069/10 od 30.05.2011. godine, u sednici veća održanoj dana 23.01.2013. godine, doneo je

P R E S U D U

I PREINAČUJE SE presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu 6 P.br. 47069/10 od 30.05.2011. godine u stavu prvom, tako što se ODBIJA kao neosnovan zahtev tužilja kojim su tražile da se obaveže tuženi BB da im na ime naknade nematerijalne štete isplati i to: tužilji AA na ime pretrpljenih fizičkih bolova iznos od 170.000,00 dinara, na ime pretrpljenog straha iznos od 100.000,00 dinara, na ime naruženosti iznos od 55.000,00 dinara i na ime umanjenja životne aktivnosti iznos od 290.000,00 dinara; a tužilji AA1 na ime pretrpljenih fizičkih bolova iznos od 190.000,00 dinara, na ime pretrpljenog straha iznos od 100.000,00 dinara i na ime umanjenja životne aktivnosti iznos od 315.000,00 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom na navedene iznose počev od 30.05.2011. godine do isplate.

II PREINAČUJE SE rešenje o troškovima parničnog postupka sadržano u stavu četvrtom izreke presude Prvog osnovnog suda u Beogradu 6 P.br. 47069/10 od 30.05.2011. godine tako što se ODBIJA kao neosnovan zahtev tužilja da im tuženi BB na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 375.675,00 dinara.

O b r a z l o ž e nj e

Pobijanom presudom obavezan je drugotuženi BB da plati naknadu nematerijalne štete i to tužilji AA na ime pretrpljenih fizičkih bolova iznos od 170.000,00 dinara, na ime pretrpljenog straha iznos od 100.000,00 dinara, na ime naruženosti iznos od 55.000,00 dinara i na ime umanjenja životne aktivnosti iznos od 290.000,00 dinara; i tužilji AA1 na ime pretrpljenih fizičkih bolova iznos od 190.000,00 dinara, na ime pretrpljenog straha iznos od 100.000,00 dinara i na ime umanjenja životne aktivnosti iznos od 315.000,00 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom počev od 30.05.2011. godine pa do isplate (stav prvi izreke). Delimično je odbijen tužbeni zahtev i to tužilje AA na ime pretrpljenih fizičkih bolova za iznos od 80.000,00 dinara, na ime naruženosti za iznos od 45.000,00 dinara i na ime umanjenja životne aktivnosti za iznos od 50.000,00 dinara; i tužilje AA1 na ime pretrpljenih fizičkih bolova za iznos od 60.000,00 dinara i na ime umanjenja životne aktivnosti za iznos od 25.000,00 dinara (stav drugi izreke). Odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je traženo da se obaveže tuženi Udruženje osiguravača Srbije da tužiljama na ime naknade štete isplati i to tužilji AA na ime pretrpljenih fizičkih bolova iznos od 250.000,00 dinara, na ime umanjenja životne aktivnosti iznos od 340.000,00 dinara, na ime naruženosti iznos od 100.000,00 dinara i na ime pretrpljenog straha iznos od 100.000,00 dinara; i tužilji AA1 na ime pretrpljenih fizičkih bolova iznos od 250.000,00 dinara, na ime umanjenja životne aktivnosti iznos od 340.000,00 dinara i na ime pretrpljenog straha iznos od 100.000,00 dinara (stav treći izreke). Obavezan je tuženi BB da tužiljama na ime naknade troškova parničnog postupka solidarno plati iznos od 375.675,00 dinara (stav četvrti izreke). Utvrđeno je da je povučena tužba prema tuženoj Kompaniji „Dunav osiguranje“ A.D., iz Beograda (stav peti izreke). Utvrđeno je da je tužba povučena prema tuženoj BB1 (stav šesti izreke).

Protiv odluka iz stava prvog i četvrtog navedene presude tuženi BB je blagovremeno izjavio žalbu iz svih zakonskih razloga propisanih odredbom člana 360 stav 1 ZPP.

Ispitujući pravilnost pobijane presude u smislu odredbe člana 372 ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 125/04, sa kasnijim izmenama i dopunama), a na osnovu odredbe iz čl. 506 stav 1 ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11), Apelacioni sud je našao

-da je žalba osnovana.

Prema stanju spisa tužilje su inicirale ovaj postupak sa zahtevom da se raspravi građansko-pravna odgovornost tuženog BB za nematerijalnu štetu koju su tužilje pretrpele u saobraćajnoj nesreći od 23.11.1997. godine. Naime, tog dana u Ul. Vojislava Ilića u Beogradu dogodila se saobraćajna nesreća u kojoj su učestvovali tužilje u svojstvu pešaka i tužena BB1 u svojstvu vozača putničkog vozila reg. ozn. _. Do saobraćajne nesreće je došlo nepažnjom i nepropisnom vožnjom tužene BB1 koja je iz svoje saobraćajne trake prešla u suprotnu saobraćajnu traku i vozilom udarila tužilje koje su prelazile ulicu izvan obeleženog pešačkog prelaza. Polazeći od činjenice da je tuženi BB vlasnik vozila sa kojim je prouzrokovana saobraćajna nesreća i da se prema odredbi čl. 173 ZOO putničko vozilo u pokretu može kvalifikovati kao opasna stvar, prvostepeni sud je usvojio zahtev tužilja u odnosu na tuženog BB, a svoju odluku o deliktnoj odgovornosti tog tuženog obrazložio je shvatanjem da za saobraćajnu nesreću odgovara vlasnik vozila i štetnik (tj. lice koje je prouzrokovalo saobraćajnu nesreću).

Međutim, navedeno pravno shvatanje prvostepenog suda ovaj sud ne može da prihvati kao pravilno, jer je ono u suprotnosti sa pravnom normom sadržanom u odredbi čl. 176 st. 1 ZOO, koja propisuje da umesto imaoca stvari, i isto kao on, odgovara lice kome je imalac poverio stvar da se njome služi, i lice koje inače dužno da je nadgleda, a nije kod njega na radu. Sa stanovišta te odredbe zakona vlasnik opasne stvari se oslobađa objektivne odgovornosti za štetu koja potiče od te stvari ukoliko dokaže da ju je predao trećem licu da se njome služi i da je to lice upotrebom stvari prouzrokovalo štetni događaj. U ovom slučaju prvostepeni sud je pravilno utvrdio činjenice: da je tuženi BB ovlastio tuženu BB1 da vozi njegov auto i da je tužena BB1 nepropisnom i nepažljivom vožnjom prouzrokovala saobraćajnu nesreću. Kod takvog stanja stvari, prvostepeni sud je morao da oslobodi deliktne odgovornosti tuženog BB, jer on po slovu zakona ne odgovara za štetu koju je prouzrokovala tužena BB1, kao ovlašćeni korisnik njegovog vozila. Suprotno shvatanje vodilo bi objektivizaciji odgovornosti vlasnika putničkih i drugih vozila i za one slučajeve za koje je izričito zakonom predviđeno da odgovaraju korisnici, a ne vlasnici vozila.

Imajući u vidu navedeno, ovaj sud nalazi da je prvostepeni sud na pravilno i potpuno utvrđeno činjenično stanje pogrešno primenio materijalno pravo, tako da je u skladu sa ovlašćenjem iz odredbe člana 380. stav 1. tačka 4. ZPP Apelacioni sud na pravilno i potpuno utvrđeno činjenično stanje pravilno primenio materijalno pravo tj. odredbu člana 176. stav 1. ZPP i odlučio kao u stavu I izreke; a preinačena je i odluka o troškovima parničnog postupka, u skladu sa ovlašćenjem iz odredbe člana 387. stav 1. tačka 3. ZPP, jer tužiljama ne pripada pravo na naknadu tih troškova s obzirom na činjenicu da nisu uspele u ovom sporu.

Apelacioni sud je imao u vidu da su tužilje nakon donošenja prvostepene presude tražile da ih prvostepeni sud oslobodi od troškova parničnog postupka i u odnosu na taj njihov predlog ovaj sud smatra da nema smetnji da o njemu prvostepeni sud odluči i nakon pravnosnažnog okončanja ovog postupka (odn. da bi vraćanje spisa radi odlučivanja o tom predlogu samo odugovlačilo dalje postupanje u ovom postupku).

Predsednik veća – sudija
Dobrila Strajina, s.r.

Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Svetlana Antić