APELACIONI SUD - Pregled sudske prakse Apelacionog suda u Beogradu

17.03.2010.

Gž 6699/10

REPUBLIKA SRBIJA
APELACIONI SUD U BEOGRADU
Gž 6699/10
Dana 17.03.2010. godine
B E O G R A D

U IME NARODA

APELACIONI SUD U BEOGRADU, u veću sastavljenom od sudija Olge Sokić, predsednika veća, Dragane Mirosavljević i Radmile Đurić, članova veća, u pravnoj stvari tužioca AA, koga zastupa AB, advokat, protiv tužene OPŠTINE STARI GRAD iz Beograda, koju zastupa Javno pravobranilaštvo Opštine Stari Grad, Beograd, Makedonska broj 42, radi utvrđenja, odlučujući o žalbi tužene izjavljene protiv presude Prvog opštinskog suda u Beogradu P 834/07-98 od 19.03.2009.godine, u sednici veća održanoj dana 17.03.2010.godine doneo je sledeću

P R E S U D U

PREINAČAVA SE presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.834/07-98 od 19.03.2009.godine i ODBIJA kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se utvrdi da ima prava da nastavi da koristi stan aa u svojstvu zakupca stana na neodređeno vreme što je tužena Opština Stari Grad dužna da prizna i trpi te da mu tužena naknadi troškove parničnog postupka.

ODBIJA SE zahtev tužene za naknadu parničnih troškova.

O b r a z l o ž e nj e

Pobijanom presudom u stavu prvom izreke usvojen je tužbeni zahtev pa je utvrđeno da tužilac ima pravo da nastavi da koristi stan aa u svojstvu zakupca stana na određeno vreme što je tužena Opština Stari Grad iz Beograda dužna da prizna i trpi. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu na ime parničnih troškova plati iznos od 292.400,00 dinara u roku od 15 dana po prijemu pismenog otpravka presude.

Protiv navedene presude tužena je blagovremeno izjavila žalbu pobijajući istu zbog pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja, pogrešne primene materijalnog prava i bitne povrede odredaba parničnog postupka.

Ispitujući pravilnost pobijane presude u smislu člana 372 ZPP, Apelacioni sud je našao:

-žalba je osnovana.

U provedenom postupku nema bitnih povreda odredaba parničnog postupka iz člana 361 stav 2 tačke 1, 2, 5, 7 i 9 ZPP na koje drugostepeni sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju ocu tužioca je kao socijalnom slučaju dodeljen sporni stan te je otac u svojstvu nosioca stanarskog prava 04.01.1982.godine zaključio ugovor o korišćenju stana u koji nisu uneti članovi njegovog porodičnog domaćinstva. Tužilac je po razvodu braka svojih roditelja dodeljen majci na negu i staranje i sa majkom živeo u stanu vv a kada je otac dobio sporni stan prešao je da živi kod oca. Nakon kratkog vremena tužilac se sredinom 19__.godine oženio i stanovao sa suprugom kao podstanar. Otac njegove supruge je zamenio svoj stan za dva te se tužilac sa suprugom i ćerkom useljava u stan vv1 za koji stan supruga tužioca u svojstvu nosioca stanarskog prava zaključuje ugovor o korišćenju stana 13.12.1985.godine u koji ugovor su kao članove njenog porodičnog domaćinstva unet suprug AA, ovde tužilac, i ćerka BB. Tužilac se razvodi 19__.godine i odlazi da živi u stan kod svoje majke jer je njegov otac živeo u spornom stanu sa drugom suprugom. Po razvodu braka tužioca i njegove supruge nije vođen postupak za određivanje nosioca stanarskog prava na stanu u Novom Beogradu a bivša supruga tužioca je stan otkupila 19__.godine. Nakon razvoda braka tužiočevog oca sa drugom suprugom, tužilac dolazi da živi kod oca u sporni stan početkom 19__.godine. Otac tužioca umire __.198_.godine a tužilac se na adresu spornog stana prijavljuje posle smrti otac. Inače tužilac je brinuo o svom ocu koji je imao malu invalidsku penziju.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je zaključio da je tužilac bio član porodičnog domaćinstva svog oca te da mu u smislu člana 19 Zakona o stambenim odnosima važećim u vreme smrti nosioca stanarskog prava pripada pravo da nastavi sa korišćenjem spornog stana zbog čega je usvojio tužbeni zahtev tužioca odlučivši kao u izreci.

Međutim, ovako dati zaključak prvostepenog suda s obzirom na utvrđeno činjenično stanje ne može se prihvatiti kao pravilan.

Tužilac je bio unet u ugovor o korišćenju stana svoje supruge i u smislu člana 16 stav 2 Zakona u pitanju imao je status sunosioca stanarskog prava na stanu u Novom Beogradu. Po razvodu braka tužioca i njegove supruge nije vođen postupak za određivanje nosioca stanarskog prava pa je taj status tužilac imao i u momentu smrti svog oca. Sama činjenica da se tužilac iselio iz stana na kojem je bio sunosilac stanarskog prava ne znači da je time izgubio stambeni status na tom stanu. Stambeni status u slučaju razvoda braka u smislu člana 17 predmetnog zakona se gubi ili sporazumom razvedenih bračnih drugova u smislu stava 1 navedenog člana koji sporazum se sačinjava u pismenoj formi uz overu nadležnog organa ili odlukom suda u vanparničnom postupku. Tužilac nije sudu prezentirao pismeni sporazum u smislu navedene zakonske odredbe a nije bilo sporno da po razvodu braka tužilac nije vodio vanparnični postupak za određivanje nosioca stanarskog prava. Odredba člana 19 stav 2 Zakona o stambenim odnosima važećim u vreme smrti bivšeg nosioca stanarskog prava, je propisivala da članovima porodičnog domaćinstva pripada pravo da posle smrti nosioca stanarskog prava nastave da koriste stan, dok je stavom trećim istog člana bilo propisano, da članovima porodičnog domaćinstva koji su po bilo kom osnovu rešili svoje stambene potrebe ne pripada pravo po odredbama stava 2 da nastave sa korišćenjem stana posle smrti nosioca stanarskog prava.

U konkretnom slučaju, tužilac je u vreme smrti oca zvanično i dalje bio sunosilac stanarskog prava na stanu u Novom Beogradu te je stoga u smislu člana 19 stav 3 Zakona u pitanju imao rešenu stambenu potrebu. Stoga, okolnost što se tužilac dobrovoljno iselio iz stana na kome je bio sunosilac stanarskog prava i time sebe svesno lišio mogućnosti da po razvodu braka reguliše svoje stambene potrebe ne daju tužiocu pravo da ponovnim useljenjem u stan svoga oca par meseci pre njegove smrti nastavi sa korišćenjem spornog stana u svojstvu zakupca.

Iz iznetih razloga prvostepeni sud je uvažio žalbu tuženog i prvostepenu presudu u smislu člana 380 ZPP preinačio te odbio tužbeni zahtev tužioca odlučivši kao u izreci pod jedan.

Imajući u vidu da je tužena uspela u ovom sporu ali da zahtev za naknadu parničnih troškova istaknut na ročištu od 19.03.2009.godine nije postavila u smislu člana 159 stav 2 ZPP jer samo isticanje nominalnog iznosa traženih troškova bez navođenja za koje preduzete parnične radnje se troškovi traže ne predstavljaju opredeljen zahtev za naknadu troškova zbog čega je Apelacioni sud odlučio kao u stavu drugom izreke.

PREDSEDNIK VEĆA-SUDIJA
Olga Sokić s.r.

Za tačnost otpravka
Upravitelj sudske pisarnice
Svetlana Antić