APELACIONI SUD - Pregled sudske prakse Apelacionog suda u Beogradu

2.03.2012.

Gž 5994/11

REPUBLIKA SRBIJA
APELACIONI SUD U BEOGRADU
Gž 5994/11
02.03.2012. godine
B E O G R A D

U I M E N A R O D A

Apelacioni sud u Beogradu, u veću sastavljenom od sudija Melanije Santovac, predsednika veća, Milanke Vukčević i Snežane Nastić, članova veća, u parnici tužioca AA, čiji je punomoćnik AB, advokat, protiv tuženog Grada Beograda, koga zastupa Gradski javni pravobranilac iz Beograda, Tiršova 3, radi naknade štete, odlučujući o žalbama tužioca i tuženog izjavljenim protiv presude Prvog osnovnog suda u Beogradu P 48217/2010 od 12.04.2011. godine, u sednici veća održanoj 02.03.2012. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE, kao neosnovana, žalba tuženog i POTVRĐUJE presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 48217/2010 od 12.04.2011. godine u stavu drugom izreke presude.

PREINAČUJE SE presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 48217/2010 od 12.04.2011.godine u stavu trećem izreke tako što se obavezuje tužena da, preko iznosa dosuđenih stavom drugim izreke presude, tužiocu za pretrpljene fizičke bolove isplati još iznos od 80.000,00 dinara, za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti isplati još iznos od 200.000,00 dinara i za pretrpljeni strah još iznos od 20.000,00 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom počev od 12.04.2011. godine do isplate, u roku od 15 dana od prijema prepisa presude, dok se u preostalom delu stava trećeg izreke za iznos od 235.000,00 dinara na ime pretrpljenih fizičkih bolova, za iznos od 185.000,00 dinara na ime pretrpljenih duševnih bolova zbog umanjenja životne aktivnosti i za iznos od 175.000,00 dinara na ime pretrpljenog straha, sve sa zakonskom zateznom kamatom počev od 12.04.2011. godine do isplate, tužbeni zahtev odbija, kao neosnovan.

PREINAČUJE SE presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 48217/2010 od 12.04.2011.godine u stavu petom izreke tako što se obavezuje tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 174.387,50 dinara u roku od 15 dana od prijema prepisa presude.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P 48217/2010 od 12.04.2011.godine, stavom prvim izreke, dozvoljeno je preinačenje tužbe povećanjem tužbenog zahteva. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da tužiocu na ime naknade nematerijalne štete za pretrpljene fizičke bolove isplati iznos od 80.000,00 dinara, za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti iznos od 200.000,00 dinara, za pretrpljeni strah iznos od 100.000,00 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom počev od 12.04.2011.godine do isplate. Stavom trećim izreke odbijen je, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tužena da mu preko iznosa dosuđenih stavom drugim izreke isplati na ime naknade nematerijalne štete za pretrpljene fizičke bolove iznos od 315.000,00 dinara, za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti iznos od 385.000,00 dinara, za pretrpljeni strah iznos od 195.000,00 dinara, sve sa zakonskom zateznom kamatom počev od 12.04.2011.godine do isplate. Stavom četvrtim izreke, utvrđeno je da je tužba povučena za iznos od 285.000,00 dinara u delu koji se odnosi na naknadu nematerijalne štete za pretrpljene duševne bolove zbog naruženosti. Stavom petim izreke presude obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 124.800,00 dinara, u roku od 15 dana od prijema prepisa presude.

Protiv navedene presude, stava trećeg izreke, tužilac je blagovremeno izjavio žalbu iz svih razloga propisanim odredbom člana 360. Zakona o parničnom postupku.

Takođe, protiv navedene presude, stavova drugog i petog tuženi je blagovremeno izjavio žalbu iz svih razloga propisanim odredbom člana 360. Zakona o parničnom postupku.

Ispitujući prvostepenu presudu u granicama ovlašćenja propisanim odredbom člana 372. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik Republike Srbije“, broj 125/04 i 111/09), Apelacioni sud u Beogradu je ocenio da je žalba tuženog neosnovana, a žalba tužioca delimično osnovana.

U prvostepenom postupku nisu učinjene bitne povrede odredaba parničnog postupka propisane odredbom člana 361. stav 2. Zakona o parničnom postupku, na koje drugostepeni sud u smislu odredbe člana 372. stav 2. istog zakona pazi po službenoj dužnosti, niti je učinjena povreda postupka propisana odredbom člana 361. stav 2. tačka 12 istog zakona, na koju se u žalbi tužene posebno ukazuje, jer presuda nema nedostataka zbog kojih se ne bi mogla ispitati, s obzirom da je izreka presude jasna i neprotivrečna, a u presudi su dati razlozi o svim bitnim činjenicama koji su saglasni izvedenim dokazima.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužioca je 26.01.2009.godine u jutarnjim časovima u naselju Cerak u Beogradu ispred zgrade u kojoj živi napao čopor pasa lutalica, dok je držao trogodišnjeg sina u rukama. Tužilac se, šutirajući nekoliko puta desnom nogom i oslanjajući se na levu nogu, okliznuo, usled čega je zajedno sa detetom pao i zadobio prelom spoljašnjeg dela okrajka leve golenjače. Iz nalaza i mišljenja sudskog veštaka specijaliste ortopedije i traumatologije, prvostepeni sud je utvrdio da je kod tužioca usled pada došlo do povrede levog kolena, preloma spoljašnjeg kondila platoa tibije - deo površine zgloba kolena u kome je postojao i izliv, a koja povreda predstavlja tešku telesnu povredu, usled koje je tužilac od momenta povređivanja, za vreme obrade i neposredno posle trpeo bolove visokog intenziteta u trajanju od 12 sati, koji su se pod dejstvom analgetika transformisali u bolove srednjeg intenziteta i trajali 10 dana, a nakon toga bolove slabog intenziteta u trajanju od 6 meseci u kontinuitetu, koji su po pokušaju odlaganja štaka dobili srednji oblik, a usled čega je kod tužioca došlo do trajnog umanjenja životne aktivnosti od 15%, s obzirom da su zaostale trajne posledice pretrpljene povrede i završenog ortopedskog lečenja, koje se ogledaju u nestabilnosti levog kolena i bolnih pokreta u određenim amplitudama i pravcima, u tome da tužilac nije sposoban za obavljanje poslova u kojima se zahteva duže stajanje i pešačenje, podizanje i zadržavanje i prenošenje tereta većih od 10 kg u jednom hvatu, kao i poslova gde se zahteva prinudan položaj tela, da je bavljenje sportskim aktivnostima ograničeno, da ne može da se bavi ekipnim sportovima, ni individualnim borilačkim veštinama, s tim da kod tužioca nema zaostalih posledica koje su dovele do umanjenja estetskog izgleda. Iz nalaza i mišljenja sudskog veštaka neuropsihijatrijske struke, prvostepeni sud je utvrdio da je tužilac prilikom povređivanja doživeo primaran strah jakog intenziteta, kao afektivni odgovor na neposrednu opasnost jednim delom kroz nagonsku i instiktivnu sferu, drugim delom kroz racionalnu sferu, a koji predstavlja instiktivnu automatsku reakciju na iznenadnu opasnost u trajanju od jednog do tri minuta, nakon toga sekundarni strah jakog intenziteta, koji predstavlja psihičku reakciju na predstojeću nepovoljnu situaciju nakon povrede, obrade od strane ortopeda, snimanja i adekvatnog zbrinjavanja, sve u trajanju od 24 časa, sekundarni strah srednjeg intenziteta u trajanju od mesec dana, a zatim strah slabog intenziteta u trajanju od dva meseca, te je traumatični događaj doveo do poremećaja psihofizičke ravnoteže uz poremećaj prilagođavanja vezan za traumu – generalizovani anksiozni poremećaj vezan za traumu F 40.1, usled koje mu je trajno umanjena životna aktivnost od 8%. Sudski veštaci su usaglasili svoj nalaz da je kod tužioca došlo do ukupnog umanjenja životne aktivnosti od 20% trajno.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno je prvostepeni sud zaključio da je tuženi odgovoran za štetu koju je pretrpeo tužilac u konkretnom slučaju. Odredbom člana 46. Zakona o veterinarstvu predviđeno je da je lokalna samouprava dužna da na svojoj teritoriji organizuje ZOO higijensku službu. Grad Beograd je Odlukom o određivanju komunalnih delatnosti (“Sl.List Grada Beograda” br.14/98) delatnost hvatanja, uklanjanja i uništavanja pasa i mačaka lutalica i sakupljanje životinjskih leševa sa javnih površina predvideo kao komunalnu delatnost. Odredbom člana 2. Zakona o komunalnim delatnostima predviđeno je da grad uređuje i obezbeđuje uslove obavljanja komunalnih delatnosti, a odredbom člana 8. istog zakona da za obavljanje tih delatnosti grad može osnovati javna komunalna preduzeća ili obavljanje tih delatnosti poveriti drugom preduzeću odnosno preduzetniku u skladu sa zakonom ili propisom grada ili opštine. Naime, kako je grad Beograd, kao jedinica lokalne samouprave, nadležan za pružanje komunalnih usluga koje obuhvataju i delatnost kafilerije (zbrinjavanje, prihvatanje napuštenih životinja, hvatanje i uništavanje pasa i mačaka lutalica sa javnih površina na teritoriji grada), odnosno organizovanje ZOO higijenske službe, kao i za izbor lica kome je vršenje pomenutih poslova poverio, to je pravilno prvostepeni sud našao da je tuženi, suprotno navodima žalbe, pasivno legitimisan u ovoj parnici.

Neosnovani su navodi žalbe tuženog da u konkretnom slučaju nije pouzdano utvrđeno da li je šteta nastupila usled napada pasa lutalica, iz razloga što je prvostepeni sud iz iskaza tužioca i svedoka nesumnjivo utvrdio da je tužilac, braneći se od pasa lutalica koji su ga napali, zadobio tešku telesnu povredu zbog koje trpi štetu.

Osnovano tužilac u žalbi navodi da je pobijana presuda doneta uz pogrešnu primenu odredbe člana 200. Zakona o obligacionim odnosima u pogledu dosuđene visine naknade nematerijalne štete. Naime, imajući u vidu intenzitet i dužinu trajanja fizičkih bolova, intenzitet i dužinu trajanja straha, stepen umanjenja životne aktivnosti, koja kod tužioca iznosi 20% trajno, vodeći računa o značaju povređenog dobra i cilju kome ova naknada služi, tužiocu, pored iznosa dosuđenih stavom drugim izreke pobijane presude, pripada pravična novčana naknada za pretrpljene fizičke u iznosu od još 80.000,00 dinara, za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti u iznosu od još 200.000,00 dinara i za pretrpljeni strah u iznosu od još 20.000,00 dinara, čiju je visinu saglasno članu 200. Zakona o obligacionim odnosima i članu 224. Zakona o parničnom postupku, Apelacioni sud odmerio po slobodnoj oceni, ocenjujući da ovi iznosi predstavljaju približnu materijalnu satisfakciju za štetu koju tužilac trpeo i trpi. Na dosuđene iznose, tužiocu saglasno odredbi člana 277. Zakona o obligacionim odnosima pripada i kamata po Zakonu o visini stope zatezne kamate počev od 12.04.2011.godine, kao dana donošenja prvostepene presude, do konačne isplate.

Iz navedenih razloga, neosnovani su navodi žalbe tuženog kojima se osporava visina dosuđene naknade nematerijalne štete u stavu drugom izreke pobijane presude.

Iz napred navedenih razloga, Apelacioni sud je primenom odredbe člana 373. stav 1. tačka 2. i 375. Zakona o parničnom postupku potvrdio potvrdio prvostepenu presudu u stavu drugom izreke i odlučio kao u stavu prvom izreke ove presude i primenom odredaba članova 373. stav 1. tačka 5. i 380. tačka 4. preinačio prvostepenu presudu u delu stava trećeg izreke i odlučio kao u stavu drugom izreke ove presude.

Kako je Apelacioni sud u Beogradu preinačio prvostepenu presudu u pogledu odluke o glavnoj stvari, to je u smislu odredbe člana 161. stav 2. Zakona o parničnom postupku preinačio i rešenje o naknadi troškova parničnog postupka sadržano u stavu petom izreke pobijane presude i primenom odredaba članova 149. i 150. Zakona o parničnom postupku obavezao tuženog da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 174.387,50 dinara, koje čine potrebni izdaci za vođenje ove parnice i to za sastav tužbe u iznosu od 9.375,00 dinara i sastav jednog obrazloženog podneska u iznosu od 9.375,00 dinara, sastav žalbe 15.000,00 dinara, troškove zastupanja na četiri održana ročišta u iznosu od po 10.625,00 dinara, pristupa na jedno neodržano ročište u iznosu od 5.937,50 dinara, troškove veštačenja u iznosu od 20.000,00 dinara, kao i troškove sudske takse za tužbu i presudu u iznosu od po 36.100,00 dinara, a koji su odmereni prema Tarifi o nagradama i naknadama troškova za rad advokata i Taksenoj tarifi Zakona o sudskim taksama. Tužiocu nisu priznati troškovi odgovora na žalbu, jer isti saglasno odredbi člana 150. stav 1. ZPP nije, u konkretnom slučaju, bio potreban radi vođenja parnice.

Predsednik veća-sudija
Melanija Santovac, sr.

Za tačnost otpravka
Upravitelj pisarnice
Svetlana Antić